KINEZYTERAPIA

Polega na leczeniu ruchem. Stosowana jest u dzieci z różnymi schorzeniami i dysfunkcjami narządu ruchu. Jej celem jest uzyskanie maksymalnej poprawy utraconych funkcji, przywrócenie prawidłowej mechaniki ruchu, zabezpieczenie przed wykształceniem nieprawidłowych wzorców ruchowych oraz przeciwdziałanie wtórnym zmianom w układzie kostno - mięśniowym w postaci ograniczeń ruchowych.

W ramach kinezyterapii wykonywane są:

• ćwiczenia czynne (wykonywane przez pacjenta pod kierunkiem terapeuty lub przy jego pomocy)
• ćwiczenia bierne (wykonywane przez terapeutę)
• ćwiczenia czynno - bierne
• ćwiczenia izometryczne (polegają na czynnym napinaniu mięśni bez ruchu w stawie)
• ćwiczenia oddechowe (poprawiające sprawność układu oddechowego)
• ćwiczenia asymetryczne
• ćwiczenia terapii manualnej,

         Metodą wspomagającą prowadzenie ćwiczeń z m.in. zakresu kinezyterapii jest Terapia przy pomocy kombinezonu DUNAG 02 oparta jest na użyciu adaptowanego kombinezonu kosmicznego.

Orteza składa się z kilku elementów:·

•  kamizelki
• spodenek
• podpór kolanowych i stopnych miedzy, którymi indywidualnie rozmieszczone są elementy ścięgniste – naciągi
• podkłady i bandaże

Kamizelka – wykonana jest z nierozciągliwego materiału w formie bezrękawnika, na którym w sposób symetryczny z przodu i z tyłu umieszczone są elementy półkoliste. U dołu rozmieszczone są elementy mocujące ze spodenkami.

Spodenki – wykonane są również z tego samego materiału, na których elementami mocującymi są półkółka rozmieszczone po obu stronach grzbietowej i brzusznej.

Podpory kolanowe - elementy zaczepowe lub przelotowe w zależności
od przeznaczenia.

Podpory stopne – różne zaczepowe mające za zadanie ustawienie stóp do pozycji pośredniej.

Naciągi – elementy ścięgniste w 5 rozmiarach, oznaczone kolorami w zależności od długości. Siła naciągu w poszczególnych długościach jest równa.

Podkłady, bandaże, obciążniki - stanowią elementy ochronne, mocujące, stabilizujące.

Odpowiednie rozmieszczenie elementów ścięgnistych jak i siła naciągów pozwala na takie ustawienie poszczególnych segmentów ciała, które w sposób najbardziej optymalny umożliwia zapamiętywanie proprioceptywne określonych ustawień stawowych zgodnych z prawidłowym wzorcem sekwencji ruchowych. Propioceptywne doświadczenia prawidłowo czy też bardziej prawidłowo ustawionych elementów ciała względem siebie, pozwala na bazową informację dotyczącą doświadczenia pozycji wyjściowej i dalej do nauki prawidłowego wzorca ruchowego.

       Istotą stosowania tej metody jest umiejętność rozmieszczenia elementów ścięgnistych, aby uzyskać optymalny a jednocześnie zgodny z koncepcją terapeuty obraz biomechaniczny ciała pacjenta i z tym związany określony wzorzec ruchowy. Połączenie poszczególnych poziomów ( tzn. stopy, kończyny dolne, tułów) przy pomocy elastycznych naciągów przez tzw. podpory (stopne, kolanowe, tułowiowe) daje całościowy obraz ortezy dynamicznej przy pomocy, której będzie prowadzona terapia.